آیا هنر به طبقه خاصی از جامعه تعلق دارد؟
آیا هیچ زمانی تهی‌دستان و یا بردگان، موقعیت و یا اجازه هنرآفرینی داشته‌اند؟
چهل تکه دوزی در تاریخ هنر بردگان سیاهپوست آمریکا، نمونه‌ای تحسین برانگیز از خلق هنر در شرایطی طاقت فرسا و یا بی‌رحمانه است. هنری که دختری برده از ایالت جورجیا آن را در موزه‌های آمریکا به ثبت رساند. اگرچه هنر چهل تکه دوزی از اروپا به آمریکا منتقل شد، اما این بردگان سیاهپوست زن بودند که با ترکیب طرح‌ها و رنگ‌های آفریقایی، این هنر را به تعالی رساندند. شیوه‌ای که این زنان برای روایت داستان‌های انجیل و رویدادهای روز از آن استفاده می‌کردند. بردگان که از به کارگیری زبان مادری و اجرای مراسم آبا و اجدادی خود محروم بودند، یاد گرفتند تا با آنچه در اختیار داشتند، قسمتی از هویت فردی و قومی خود را حفظ کنند. به جز موسیقی که یکی از مهم‌ترین راه‌های ابراز وجود، هنرآفرینی و فرهنگ‌سازی برای بردگان سیاهپوست بود، چهل‌تکه دوزی نیز هنر روزمره سیاهان جنوب آمریکا به شمار می‌رفت. روشی برای تبدیل وسایل روزمره و لازم زندگی، به آثار فرهنگی و هنری. یک برده شاید هر چند سال یک بار، پتو یا رواندازی از ارباب خود دریافت می‌کرد. بنابراین دوختن چهل تکه و استفاده از آن برای بردگان ضروری بود. زنان سیاهپوست که این هنر را از اربابان خود یاد گرفته بودند، در چند ساعت فراغت خود، از تکه پارچه‌های کهنه و به جا مانده از لباس‌ها و یا پتوهای قدیمی اربابان برای خود و دیگر بردگان چهل تکه می‌دوختند.
زنان برده با سنت استفاده از رنگ گیاهی آشنا بودند و تکه پارچه‌های خود را رنگ و سپس آنها را به هم می‌دوختند.
اما چهل تکه دوزی تنها یک هنر تفننی نبود. به عقیده برخی از پژوهشگران تاریخ و فرهنگ سیاهپوستان آمریکا، بعضی از طرح‌های چهل تکه بردگان سیاهپوست حاوی کدهای سری برای راهنمایی سایر بردگان به فرار از جنوب آمریکا به سمت شمال و آزادی از بردگی بود. با اوج گرفتن جنبش ضد برده‌داری در شمال آمریکا، زنان سیاهپوست و سفید پوست فعال در این حرکت سیاسی، چهل تکه‌هایی با طرح‌های مناسب با شرایط روز دوختند. آنها سپس با فروش این چهل تکه‌ها به پیشبرد مطالبات جنبش ضد برده‌داری کمک کردند. در پایین این چهل تکه‌ها اغلب جمله زیر دوخته می‌شد: "باشد که سوزن‌های ما، وجدان برده‌داران را بیدار کند." متاسفانه از چهل تکه‌های بردگان سیاه نمونه‌های بسیار کمی به جا مانده است. مهم‌ترین آنها اما، دو اثر از هریت پاورز (Harriet Paoers) است که یکی داستانی از انجیل و دیگری وقایع روز را به تصویر می‌کشد. هریت، دختری که در سال ۱۸۳۸ در ایالت جورجیا از مادری برده متولد شد، پس از جنگ داخلی آمریکا آزادی خود را به دست آورد. او از معدود بردگانی بود که به رغم غیر قانونی بودن سودآموزی برای بردگان، خواندن و نوشتن را از کودکان ارباب خود یاد گرفت. چهل تکه داستان انجیل در موزه اسمیت سونین واشنگتن و چهل تکه وقایع روز در موزه هنرهای تجسمی بوستون نگهداری می‌شود.
